Verslag #8: van Tallinn tot Sint Petersburg (14-6-02 t/m 21-6-02)
Tallinn – Loksa (42 mijl, 7 uur)

vrijdag 14 juni
Na ruim een week laten we Tallinn weer achter ons. In het vorige verslag was ik wat kort over deze mooie stad; daarom nog wat extra foto's

Tallin, de markt

ook in het fotoboek.

Het was prima vertoeven in Pirita, de haven van Tallinn, maar de reiskoorts slaat toch weer toe. Heer Kromhout moet weer aan de slag, maar hij heeft er duidelijk zin in en vaart ons in rustig water in 7 uur naar het meest foute oord van deze vacantie: Loksa. En in plaats dat we nu gelijk doorvaren, hebben we zo iets van 'valt wel mee' en 'moet kunnen, hoort er bij' dus maken we vast aan een soort kraan, naast een groot drijvend dok.

Loksa

Het stadje Loksa is typisch russisch, met de bekende woonblokken en onduidelijke gebouwen. We wandelen wat rond en gaan daarna weer aan boord. In de haven is het een geweldige herrie; in het dok wordt 24 uur gewerkt (blijkt later) en vooral met een grote compressor gestraald. Bovendien gaat het 's nachts waaien en liggen we akelig te klotsen. Dat is dus weinig slapen, en ik neem me vast voor om voortaan wel weg te wezen uit zo'n haven, als het even kan.

De gevaren route
Loksa – Vergi (25 mijl, 5 uur)

zaterdag 15 t/m woensdag 19 juni
Om 6 uur vinden we het mooi geweest en maken klaar om te vertrekken. Zo rustig als het weer gisteren was, zo waait het nu, uit het noordwesten. Dus dat wordt eerst een uurtje klappen tegen de golven in, toch al nooit het meest aangenaam. De koers in combinatie met de doorwaakte nacht en de kou (te weinig warme kleren aangetrokken) maakt dat ik voor het eerst deze reis stevig zeeziek wordt, en na een uurtje naar beneden moet afgevoerd. Wietze stuurt 5 uur achter elkaar een rollende en stampende boot, geen pretje. Pas vlak bij Vergi is het gerol wat over, kom ik weer boven en varen we een vol haventje binnen (zaterdag, dus alle weekend-drank-Finnen zijn weer overgestoken) maar de havenmeester heeft nog een prachtig plekje voor ons langs de kade en we meren moe maar tevreden af.

Vergi

De gevaren route

Vergi is het andere uiterste, een paradijsje van een haventje, inclusief een ijzeren en een houten wrak. Vergi ligt in een natuurpark, de omgeving is heel mooi, en de weekend-finnen in de haven zijn weer in verschillende gradaties van dronkenschap maar verder vreselijk vriendelijk. En ze liggen door de hele dag drank allemaal op tijd in hun bedjes, dus het is ondanks de drukte heel rustig. Een mooi voorbeeld is onze buurman: hij is verschrikkelijk bezopen (tot irritatie van zijn vrouw) en zit al snel bij ons aan boord met een fles likeur (ruikt naar dropwater) met 40% alcohol, maar ik kan hem overtuigen daar even niet uit te drinken en duw hem een fles mineraalwater in zijn hand die hij ook braaf opdrinkt. Maar naderhand zien we hem moeizaam aan boord klimmen, en de volgende ochtend moet hij zijn bril opduiken, want die was in het water gevallen. En dan de bekende voorraden drank aan boord sjouwen en weer over naar Finland. Zondagmiddag is de haven op een paar bootjes na weer helemaal leeg.
We kijken het allemaal vrolijk aan met een glaasje witte wijn, en leggen veel uit aan iedereen die daarom vraagt hoe oud de boot is, en de geschiedenis. De havenmeester van Vergi heeft echt ons hart gestolen; hij spreekt ests, russisch en een beetje duits en doet erg zijn best om wat te communiceren, houdt het weer voor ons bij, komt aan boord een biertje drinken en is heel vriendelijk. Hij is wat dubbel over al die Estste vrijheid die we zien; economisch is het allemaal matig, en sociaal was het 'vroeger beter'.

Altja

Zaterdagmiddag wandelen we naar Altja, een oud dorpje aan de kust, en zondag en maandag besteden we aan fietstochtjes in de buurt. Het weer is niet helemaal steady (hittegolf in Nederland hebben we gehoord) maar het is toch korte broeken-zomerweer. Het is hier prachtig, een mooi natuurgebied met wandelingen langs echte beverdammen en door een oerbos, met bordjes met uitleg, en bomen waarop achtereenvolgens beren, elanden, wilde zwijnen, hars-tappers en lynxen hun sporen hebben achtergelaten.

Oandu

We eten in de kroeg (Körts in het ests), maken ons estse geld op, en wachten op rustig weer om over te varen naar Kotka in Finland. Wat we inmiddels aan informatie hebben geeft aan dat de route naar Sint Petersburg vanuit Finland korter en gemakkelijker is. Finland begint te trekken; wat we inmiddels van Finnen aan aanraders om naar toe te gaan hebben gehoord, is zeer aantrekkelijk. Bovendien zijn we de grote zee en golven wel een beetje zat. Dinsdag zouden we gaan; de verwachting is echter veel wind (die er niet is, pas 's avonds gaat het waaien). Woensdag dan, we hebben nog steeds tijd genoeg. Het wordt tenslotte donderdag 20 juni dat we naar Sint Petersburg vertrekken.

NB:
Door domme pech (zie verderop) is de pc uitgevallen en pas op 4 juli weer op gang. Het verslag dat nu volgt is dus veel later geschreven dan de werkelijke gebeurtenissen, en dat is, denk ik, te merken aan inhoud en stijl. Maar hij doet het weer, en we pakken de draad dus weer op.

Vergi – Sint Petersburg (135 mijl, 27,5 uur)
Donderdag 20 en vrijdag 21 juni
Het waait donderdag uit het westen, maar het is redelijk rustig en stabiel weer. We besluiten om toch voor de wind naar Sint Petersburg te gaan, met eventueel de mogelijkheid om nog naar Finland uit te wijken. Om een uur of 9 vertrekken we, na van de havenmeester afscheid genomen te hebben en onze paspoorten te hebben laten stempelen door de Estse border control. Het is wel een stevige beslissing, want we weten dat er door de windrichting geen terug meer is. Maar we zijn goed uitgerust na al die dagen luieren. Dag Vergi, we denken met veel plezier aan je terug.
De eerste paar uur motorsailen we naar het noordoosten, en het is goed te doen. Er staan wel golven, maar die zijn goed op te vangen, en met deze koers word ik niet zeeziek. Langzaam naderen we de russische wateren, en dat is toch wel spannend. We sturen 3 uur op 3 uur af, omdat we weten dat we minstens 24 uur door moeten.
Eenmaal in russisch water, achter het eiland Gogland, begint de wind door te staan en de golven behoorlijk op te lopen. Het sturen wordt nu zwaar, omdat je goed op de golven moet letten om ze op te vangen. Voor het eerst in onze vaargeschiedenis met De Hoop krijgen we een golf het achterdek over, waardoor de stuurhut 20 cm onder water komt te staan en de reserve-marifoon en de voeding van de computer onderspoelen; beide blijken het te hebben begeven. Voor de wind zien we de golven met schuimkoppen, en we schatten in dat de golven ruim 2 meter oplopen; uitwijken naar Finland met halve wind is er met onze kleine kimkielen en onze diepgang van maar 1,5 meter dan ook echt niet bij. We gaan dus 2 uur op 2 uur af sturen, en houden de moed er in. estonia rusland We krijgen ook nog, zoals het hoort, een russische patrouilleboot langs, maar die heet ons welkom in Rusland, en wijst ons er vervolgens fijntjes op dat we de estse beleefdheidsvlag nog op hebben. Door het zware weer en golven zowaar vergeten de russische op te hangen! In het begin van de avond nemen wind en zeegang wat af en komen we in de luwte van een eiland, en gaan we recht voor de wind sturend een prachtige nacht in. 21 juni, de langste dag, en het wordt dan ook niet donker, maar alleen 3 uur schemerig. Om 5 uur 's ochtends landen we in Kronstadt, de aanloop van Sint Petersburg, moe en blij dat we er zijn.

Kronstad

De regels zijn net veranderd, hebben we van Vladimir Ivankiv (onze steun en toeverlaat in St. P.) gehoord. In Kronstadt kijken ze nu alleen maar naar je paspoort, maar de works geschieden in het passenger terminal in St. P. zelf. Wietze vertrekt als captain in Kronstadt naar het kantoortje met onze paspoorten, en komt een kwartier later terug. Er zat een blonde dame in camouflagepak (type James Bond-girl volgens Wietze) die een crewlist wilde, maar verder niet mocht stempelen. Ze sprak alleen russich maar belde wel Vladimir vrolijk uit zijn bed om te tolken. Achteraf bleek dat de gewoonte, dus Vladimir reageerde laconiek.

Sint Petersburg, passengers terminal

Van de onrustige steiger maken we weer los en varen de 15 mijl naar de passenger terminal; van een russisch jacht in Kronstadt hoorden we waar dat was. We maken vast midden aan de grote kade; dat geeft een hoop consternatie bij de mannen aan de kant. Er gaat een groot passagierschip komen, en we liggen op zijn plek. Volgens de inmiddels aangekomen douane is het echter geen probleem en duurt het nog wel een paar uur, en Wietze vertrekt weer met de papieren met de officials mee. En daar komt vervolgens om de hoek een wel heel groot passagierschip en neemt de consternatie verder toe. Ik weiger echter, moe en alleen aan boord, om de motor te starten, dus enige stoere mannen verslepen me op de hand een kleine honderd meter. Het loopt allemaal goed af, we verleggen nog verder als Wietze terug is en wachten vervolgens op Vladimir. Die wijst ons de weg naar de jachclub, en om een uur of twee op vrijdag 21 juni meren we af, op een voorlopige plek naast een russich motorscheepje. We komen langs een klein ponton waar nu The Little Windflower ligt, die buiten aan ons zal komen te liggen, en waar als we aankomen niemand aan boord is. Eerst een paar uur slaap inhalen!

Peter in actie; we hadden besloten er wat lijntjes bij te zetten

Om 7 uur 's middags wordt er verhaald, en liggen we op ons plekje in Sint Petersburg, naast de aardige engelsen die we al in Tallinn hebben ontmoet. We regelen dat Vladimir Truus van de bus gaat halen (ze komt zaterdag om 7 uur 's ochtends uit Helsinki aan) zodat die veilig in de jachtclub komt. En vervolgens gaat het stormen uit het westen en stijgt het water ruim een meter, zodat Wietze en buurman Peter alle aanwezige lijnen inzetten om schepen en ponton enigszins op hun plek te houden. De tweede nacht met nauwelijks slaap; maar we zijn wel heel tevreden dat we nu niet op zee zitten.

De gevaren route: Vergi – Kronstad, en Kronstad – Sint Petersburg

Er zijn meer foto's bij dit verslag...

Door naar verslag #9 | fotos verslag #8      Terug naar verslag #7 | fotos verslag #7 | startpagina